De Wijk De Wereld doet in 2023 Lewenborg aan. De Groningse wijk met de herkenbare scheepstermen in de straatnamen, sneed vijftig jaar geleden de Stadsweg naar de Eems in tweeën. Lewenborg moest afrekenen met de saaie naoorlogse woonwijken. Het resultaat: een ruime, groene wijk met gevarieerde architectuur en dito bewoners. Er is een eigen voetbalclub, FC Lewenborg, er ligt 6 hectare fraaie stadsnatuur van de beroemde tuinarchitect Le Roy en in het hart van de wijk staat Het Dok; het grootste buurthuis van Noord-Nederland.
En zoals in elke grote stadswijk gebeurt er natuurlijk van álles.
Journalist Yvon van Apeldoorn en fotograaf Marc Knip duiken Lewenborg in, op zoek naar mensen en clubjes die de buurt leuker, liever en leefbaarder maken.
… ANJA van vrouwencentrum De Boei
Vrouwencentrum De Boei is al bijna dertig jaar een begrip in Lewenborg. Het is een ontmoetingsplek en een cursuscentrum, uitsluitend voor vrouwen. (‘Mannen mogen hier best een kopje koffie komen drinken, maar niet meedoen met de activiteiten.’)
Mina Kalpoe richtte De Boei in 1995 op, omdat ze zag dat er veel vrouwen – met name vrouwen met een migratieachtergrond – geïsoleerd leefden in de wijk. Ze wilde een omgeving creëren waar ze zich thuis zouden voelen en samen leuke dingen konden doen, een plek om vaardigheden te leren en elkaar te ondersteunen.
Vandaag de dag telt het centrum zo’n 150 vaste bezoekers van meer dan 50 verschillende nationaliteiten. Mina voert er nog altijd de regie; ze coördineert de activiteiten, is de vertrouwenspersoon voor de vrouwen en het aanspreekpunt voor de vrijwilligers. Een van die vaste vrijwilligers is Anja. Al sinds 2006 is ze verantwoordelijk voor de administratie en is ze de rechterhand van Mina.
Op een maandagochtend om een uur of elf stap ik het centrum binnen, op de eerste verdieping van het Dok. (Marc blijft netjes buiten wachten.) Een groep van zo’n vijftien vrouwen zit gezamenlijk te eten aan een grote tafel. Ik krijg een stoel aangeboden en voor ik kan zeggen dat ik net heb ontbeten, staat er al een bord voor mijn neus; een Syrische maaltijd met bulgur, bonen en kip. Ik sla me er dapper doorheen – wat overigens niet echt veel moeite kost, want het smaakt heerlijk. Als we zijn uitgegeten neemt Anja me mee naar een rustige plek en vertelt haar verhaal.
Lintje
“In 2006 vroeg Mina me voor de administratie. Het ging destijds helemaal niet goed met mij. Ik had een conflict gehad op mijn vorige werkplek, ik was boos weggegaan en wilde niet terug. En ik heb een psychische aandoening, een bipolaire stoornis. Maar Mina gaf me vertrouwen en zette me gewoon aan het werk. Het is echt mijn redding geweest. Ik ben hier nog steeds, ik voel me hier prettig en veilig. Ik heb destijds zelf ervaren wat Mina voor heel veel vrouwen betekent. Want het is heel bijzonder wat ze allemaal doet. In 2009 heb ik ervoor gezorgd dat ze een lintje kreeg. Ze wist er niets van, het is me gelukt om dat helemaal geheim te houden.”
Activiteiten
“Vrouwen van verschillende culturen ontmoeten elkaar hier. Van negen tot drie staat de koffie klaar en er zijn dagelijks allerlei activiteiten. Op maandag eten we samen, er is een handwerkcafé en drie keer per week gaan we wandelen, door de wijk. Het bommen, bewegen op muziek, is ook altijd goed bezet. En normaal gesproken geven we ook yoga, maar er is momenteel even geen docent.
Twee keer per week worden hier Nederlandse taallessen gegeven, vanuit het Alfa College. En iedere woensdag hebben we een taalcafé, waar mensen worden opgevangen die hun inburgeringsexamen nog niet hebben gehaald, om hier samen te oefenen. Waar ook veel gebruik van wordt gemaakt is ons naaiatelier op donderdagmiddag. Dan kunnen de mensen uit de wijk hier hun kleding laten herstellen, voor een vrijwillige bijdrage in de pot.”
Welzijn
“Het welzijn van vrouwen staat bij ons voorop, daar doen we het voor. Vrouwen kunnen hier met al hun problemen terecht, we luisteren naar ze en kunnen ze eventueel doorverwijzen naar instanties. Soms gaan we mee, als iemand het moeilijk of spannend vindt om alleen te gaan. We werken ook veel samen met andere organisaties in de wijk, zoals het Wij-team. En regelmatig komt er iemand van het Gezondheidscentrum voorlichting geven. We ondersteunen ook vrouwen in de wijk die ziek zijn of om een andere reden tijdelijk extra hulp nodig hebben. Mina is wel eens een paar nachten bij iemand blijven slapen, om haar door de moeilijkste periode te helpen nadat haar man was overleden. En toen ik zelf vorig jaar plotseling een angststoornis kreeg – van de een op de andere dag durfde ik het huis niet meer uit – heeft ze mij ook weer heel goed geholpen. Ze nam me letterlijk bij de hand, ze vond dat ik meteen de straat weer op moest. Gelukkig is het weer goed gekomen, met de hulp van medicatie.”
Trots
“Ik vind dat Mina en ik best trots mogen zijn op wat we doen en hoe we het doen. De meeste organisaties hebben professionals in dienst. Wij zijn een vrijwilligersorganisatie, we zijn geen deskundigen, maar toch draait het hier organisatorisch heel erg goed. We zijn gewoon een superteam, samen met het bestuur.”